Kendi İç Savaşım

Merhaba dostlar. Epey zaman oldu yazmayalı. Çokça taslak hazırlamışim oysaki yazıp yazıp yayinlamadiklarim. İnsan içinden küfürler ederken kaleminden ne senle iyi şeyler çıkabilir ki. Bana gelen yorumlarda hep karanlık olduğumdan yazdıklarımın iç kararttigindan sen vuruluyordu. Öyleydi cidden içim zifir karanlıktı. Hep yalnızlıktan şikayet etmiştim ama asıl olay aslında yalnizligi sevdiğimden miş en son onu anladım. Birini sevmiştim ona aşık olmuştum. Hatta o kadar çok sevmiştim ki sevinçten adına şiir hatta şiiri de bir dostumdan rica edip şarkıya cevirmistim. Hala dinlerim o şarkıyı gözümün nemini aldirmayarak. Neyse çok sevmek ise yaramadı maalesef. Olmadı olduramadik. Ben onu düşünürken kendimi bir başka kadının kollarında buldum parmagimizda yüzükler. Sahip çıktım ona kendimden çok ama o da olmadı. Benim ona gösterdiğim değeri o bana gösteremedi. Ya da ben hazır değildim bilmiyorum ama yapamadım işte. Kafamın içinde dünya durmuş dic bir şeye hukmedemiyor, olaylar benim kontrolünden çıkmıştı. Artık ben ben degildim. Düşüncelerim le çok zıtlıklar yaşıyordum. En sonunda dayanamadım. O da bitti. Hayat ya. Adına şarkı yazdığım kadın çıktı çok sonra karşıma yine. Yüzüme yüzüme vurdu bagzi şeyleri biraz konuşup sertleşip hal hatırdan sonra. Yüzüm kalmadı artık ona da bakmaya konuşmaya yazmaya. Şarkıyı dinlemeye o yazdığım şiiri okumaya bile cesaretim kalmadı artık. Buraya da yazamaz içimi dokemez olmuştum zaten ki kendimi tamamen salmış nereye gittiğini bilmeyen su akar yolunu bulur hesabı hayatın içinde yürüyüp duruyordum sallana sallana bir sarhoş gibi. Kâh kafamı güzel yapıyor unutuyordum bir müddet yaşadığım onca seyi kâh ise veriyirdum kendimi çalışıp unutuyordum yine.

Sonradan anladım yine ben kendime bile tahammül edemiyorum. Bir başkasına nasıl tahammül edeceğim. Herkese karşı bir muhalefetim. Ona buna şuna suna farketmez. Başkalarının düşüncesi ve görüşü yanlış ti hep benim gözümde gel ben dogruydum. İzlediğim yol yöntem hep bendim. Kendimi hep birilerine bir şeyleri ispat etmeye çalışırken buluyordum. Çok utanç verici bir şey bana göre. Yaptığım her işin mükemmel olup olmadığını teyit aliyordum. Kötü yoruma tahammülüm yoktu biri yaptığım işi kotuledigi zaman sen ne anlarsın kar başlıyordu. Bazen sesimi yukseltiyor tartışmaya giriyordum insanlarla sırf kendi düşüncemi benimsetmek icin. Bir başkasının fikri düşüncesi hiç umrumda degildi.

Farkettim evet. Çok geç oldu farkettim. Mesela bu yazdığım yazı hiç bir kalıba sığmayan saçma sapan cümleler toplulugu. Bir sürü yazım hatası anlam bozukluğu barındıran igrenc bir yazı. Kendimi anlatıyorum sözde ama kendimi anlatmayı bile beceremiyorum. Yazdığını sanıyorum bir şeyleri ama yazamıyorum.

Umrumda değil diyorum herkese ama öyle bir unrumdaki mesela senin bu yazıyı beğenip begenmemen. Begenmeni istiyorum ama umrumda değilmiş gibi davranıyorum ki ne iki yüzlülük bu. İçimdeki ben ile size gösterdiğim ben ne kodar çok zor birbirine bir bilseniz suratıma bile bakmazsiniz. Tabi bu sizin için önemliyse(!)