Ellerim yataktan aşağı sarkık vaziyette. Ayaklarım tavana sabitlenmiş derin bir uykudan uyanıyorum. Bugün dünyanın son günü. Bunu kutladık dün gece. Sanırım içtiğimiz suyu fazla kaçırmış olacağım ki kendimi hissetmiyorum. Ya da yattığım soğuk ve sert zeminin etkisi. Burası son kalan direniscilerimizin evi. Düşmanlarımız da bizim gibi insan. Dünyayı onlar bu hale getirdi ve ben dünyanın sonunu bugün getireceğim. Şehirler hala insan dolu ama umurumda değil. Doğduğumdan beri bu pis iğrenç yerdeyim. Dayım anlatırdı bana sürgün yemeden önceki zamanları. Eskiden sert zeminlerde değil yumuşak ve rahat yerler de uyuduklarini. Şehirlerdeki insanların rahat yaşamlarını düşündükçe çıldırıyorum. Ama benimle birlikte artık onlar da yok olacak.
Bizim gibi birçok direnişçi grup vardı. Hepsi yok oldu. Kimisi yakalanıp köle oldu. Kimisi acımasızca öldürüldü. Sadece biz kaldık. Ve bugün biz de yok olacağız. Bu sefer dünya yok olacak. Sona hazır olun. Son bugün ve yarın yok
...
Kafesin içinde ki özgürlüğü sen çok iyi bilirsin. Çünkü özgürlüğün kavramını sen en başta yazdın. Özgür olabilmek için kendini kafese kapattın. Sonra kabullendin. Hadi itiraf et artık karanlıktan nefret ettiğini ve ölümden korktuğunu. Beni engellemeyi kes ve korktuğunu söyle bana. Başka bir yolu yok mu diye sorgulamayı bırak. Her yol denendi ve herkes öldü. Sonsuza kadar saklanamazsın. Özgür olduğunu düşünüyorsun ama yanılıyorsun. Onlar senin özgürlüğünü aldı. Ben zaten doğduğum yerdeyim. Sen daha iyi bilirsin güneşi. Ben güneşe en uzak yerde doğdum. Ve bugün güneşi ilk ve son kez göreceğim. Bana kekeleme artık yeter senle vakit harcamak istemiyorum. Daha dünyayı yok edeceğim, daha güneşi göreceğim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder