Son Denge – 1. Bölüm: Yeni Başlangıç

 

Sevgi, kasabanın sokaklarında her zamanki gibi yürüyordu. Günün erken saatleri, sokakları sakin kılmıştı. Hafif bir rüzgâr esiyor, yaprakları hışırdatıyordu. Ancak Sevgi’nin zihni, alışılmadık bir şekilde gergindi. İçinde açıklayamadığı bir huzursuzluk vardı.

O sırada, sokakta ona doğru gelen orta yaşlı bir adamın yüzüne bir an için baktı. Tam o anda, zihninde bir ses yankılandı:

"Bugün ona nasıl söyleyeceğim? Ya beni anlamazsa?"

Sevgi, olduğu yerde durdu. Nefesi hızlanmış, kalbi deli gibi çarpmaya başlamıştı. “Bu neydi? Neler oluyor bana?” diye mırıldandı. Adam ona doğru yaklaşıp geçtiğinde, Sevgi istemsizce arkasına baktı. Ses hâlâ zihninde yankılanıyordu, ama kimse bir şey söylememişti.

Sevgi, eliyle alnını ovuşturarak, kalbi sıkışır gibi hızlı adımlarla Toprak’ın yanına koştu. Toprak, her zamanki gibi çay bahçesinde, önünde bir kahve fincanıyla oturmuş, masanın çevresinde dolaşan kedileri izliyordu. Sevgi’nin panik içindeki hâlini görünce şaşkınlıkla yerinden doğruldu.

Toprak: "Sevgi, ne oldu? Yüzün bembeyaz. Nefesin kesilmiş gibi görünüyorsun!"

Sevgi: (Kekeleyerek) "Ben... ben bir şey duydum. Yani... aslında duymadım. Ama hissettim. Zihnimde yankılandı."

Toprak: (Kaşlarını çatarak) "Ne diyorsun Sevgi? Duyduğun neydi? Anlamıyorum."

Sevgi: "Bir adam... onun yüzüne baktım ve... düşüncelerini okudum. Toprak, bu imkânsız ama gerçekti. Kendi zihninden geçen cümleleri duydum. Hiçbir şey söylemedi ama ben, sanki tam da o an onun beynine girdim."

Toprak, Sevgi’nin sözleri karşısında bir an dondu. Kahve fincanını masaya bıraktı ve endişeyle ona baktı.

Toprak: (Kısık bir sesle) "Sevgi... bu hiç normal değil. Belki de bir şeyler hayal etmişsindir? Belki kafan çok dolu..."

Sevgi: (Hızla karşı çıkarak) "Hayır! Bu hayal değildi! Gerçekti, Toprak. Daha önce böyle bir şey hiç yaşamadım."

Toprak, kardeşinin ne kadar ciddi olduğunu fark etti. Yavaşça oturdu ve onun yanındaki sandalyeye işaret etti.

Toprak: "Tamam. Dur biraz sakinleş. Bir deneme yapalım. Belki neler olduğunu çözebiliriz."

Sevgi masaya oturdu. Toprak, gözlerini ona dikerek bir şey düşünmeye başladı. Sevgi derin bir nefes aldı ve odaklanmaya çalıştı. Ancak düşünceler sanki puslu bir camın arkasındaydı.

Sevgi: (Kendi kendine mırıldanarak) "Tamam, Sevgi. Sadece odaklan. Düşüncelerini hissetmeye çalış..."

Bir anda Sevgi’nin zihninde belirsiz bir görüntü oluştu. Bir tabak dolusu yemek… Sarma! Ama görüntü bulanık ve net değildi.

Sevgi: "Sen… yemek mi düşünüyorsun? Sanırım sarma mı bu? Ya da... belki çorba mı? Ah, emin olamıyorum!"

Toprak şaşkınlıkla gözlerini genişçe açtı.

Toprak: "Sevgi, sarma düşündüm! Ama tam olarak bildin diyemem… Bu nasıl mümkün olabilir? Sevgi, bu korkutucu bir şey. Senin... gerçekten düşünceleri okumaya başladığını mı söylüyorsun?"

O günün akşamında, kardeşler eve dönmek üzere yola çıktılar. Yol boyunca Sevgi hâlâ gün içinde yaşadıklarını düşünüyordu. Ancak bu sırada Toprak aniden durdu. Yüksek bir ağacın dalında duran bir kuş ona doğru bakıyordu. Ama bu bakış farklıydı. Kuş, sanki bir şey söylemeye çalışıyordu.

Toprak: (Korku dolu bir sesle) "Sevgi... bu kuş! Bana bir şey söylüyor! Ama... nasıl konuşabilir?"

Sevgi: (Şaşkınlıkla) "Kuş mu? Toprak, ne diyorsun? Bu imkânsız."

Toprak: (Elleriyle işaret ederek) "Hayır, imkânsız değil! Onu hissediyorum. Sanki bana... bir uyarıda bulunuyor."

Sevgi, kardeşine endişeyle baktı. “Bugün yaşadıklarımız ne anlama geliyor?” diye düşündü. Korku, şaşkınlık ve merak içinde eve döndüler.

Eve vardıklarında, gaz lambasını yaktılar ve kahvelerini hazırladılar. Sessizce masanın etrafına oturup olanları değerlendirdiler.

Sevgi: (Alçak bir sesle) "Toprak, bugün olanlar... ne bizim yeteneklerimizle açıklanabilir, ne de sıradan bir tesadüf. Sence neden böyle şeyler oluyor?"

Toprak: "Bilmiyorum. Ama bir şeyler bizi çağırıyor olabilir. Sanki görünmez bir güç, bizi bir yerlere sürüklüyor. Bu sadece başlangıç gibi hissettiriyor."

Loş ışık altında, iki kız kardeş sessizce oturdular. Gözlerindeki korku ve kafalarındaki sorular büyüdükçe büyüyordu. Onları bekleyen neydi? Bu olağanüstü yetenekler, yaşamlarını tamamen değiştirecek bir şeyin habercisi miydi?