Hiç Bir Şey Yapamama Çelişkisi

Okuduğumu hızlı bir şekilde okudum. Öyle olması gerekiyordu ve öyle oldu. Karışanlar oldu, oysa karışmamaları lazımdı, ama oldu. Sonra beni tanıdılar. Tanıdıktan sonra pişman oldular. Zaten beni tanıyan hep pişman oldu.

Ne yapacağımı bilmediğim zamanlarda, en iyi yaptığım şeyi yapıyorum: Hiçbir şey yapmıyorum. İşime öyle geliyor çünkü insan, işine geldiği gibi yaşar. Çünkü hiçbir şey yapmadığını düşünürken, aslında çok şey yaptığının farkında değilsindir. İnsan, durgun olduğu zaman düşünür. Düşündüğü şeyleri bir daha düşünür ve kafasında tonlarca tasarı ve proje yığınları oluşur. Az bir şey daha, eğer hiçbir şey yapmama zamanı varsa, onları elemeye başlar ve içlerinde en beğendiği şeyi uygulamaya geçirir. Ne bileyim, ben öyle yapıyorum genelde. Uzunca bir hiçbir şey yapmamanın ardından, çok güzel şeyler yapmak ve yaptığın şeyin ne olduğunu da bilmemek.

En bilinmedik yollardan yürürsün saatlerce. Aslında daha önce yürüdüğün yollardır ama bilemezsin. İşine öyle gelir çünkü. İnsan, işine geldiği gibi yaşar. Eğer işine hiçbir şey yapmamak geliyorsa, hiçbir şey yapmaz. Eğer yürümek istiyorsa, yürür. Bilmeden ve hiçbir şey yapmadan da yürür insan, kendini kandırdığı gibi. Evet, insan bunu da yapar. Kendini kandırır, en olmadık yerlerde. Sonra kabulleniş başlar. Hayata başladığın an gibi ve sıfırdan başlamış gibi hisseder. Ama sadece kendini kandırır ve hiçbir zaman sıfırdan başlanmaz hayata. Sadece bilmez. Yaşanmış, yaşanmıştır ama insan bilmez ne yaşadığını. Ama en son, hiçbir şey yapmadan oturduğu yerde, ayağa kalkmayı bekler. Ayağa kalktığı an son anıdır. İnsan bilmez ama bekler. Sonunun nasıl olacağını bilmez ama bekler. Beklemek de bir eylemdir, hiç bir şey yapmamak gibi. Sonra hiçbir şey yapmadan yürür yolda ve sonunu bekler. Son geldiği zaman, bir nokta her şeyi özetler...

Sadece iki nokta daha lazımdır devam için. O da yazarın kendi elindedir. Yazar da hiç bir şey yapmadan yürüyen cinsten. Yürürken sonu bekler ama her şey onun elindedir.