Kalemim yitik düştü.
Onsuzdu her şey;
Gecem, gündüzüm, sensizlikle bölündü.
Taktım en çirkin maskemi,
Sözsüzdü herkes.
Sevdim, benden küçük olan her şeyi,
Ve sonunda yalnızlıkla baş başa kaldım.
Hasretle doldu bazen yüreğim,
Kendime ve sana.
Bile bile sevdim seni,
Seve seve kabullendim yalnızlığımı...
Sokaklar yabancıydı, evler karanlık,
Adımlarım yankılandı taş yollarında.
Her şey seni fısıldıyordu,
Rüzgar bile adını taşımaktan bıkmamıştı.
Bazen yıldızlara sordum seni,
Sustu gökyüzü, cevap vermedi.
Ay bile eksikti bu gece,
Yüreğim gibi yarım, eksik, sensizdi.
Kırık bir saate baktım,
Zaman da durmuş sanki seninle.
Her saniye, her dakika,
Geçmeyen bir özlemin hikayesiydi.
Kendime yabancı, hayata sessiz,
Düşlerime küskün oldum sensizlikte.
Ama sevdim yine de seni,
Seve seve düştüm yalnızlığın koynuna.