Bir Cumartesi Günü

Dağınık insanlardık biraz. Belki de öyle olmamız gerekiyordu, ya da işimize geliyordu. Şehrimiz de dağınıktı zaten. Bir de yağan kar taneleri... Sıcak bir çay ya da her ne içiyorsam, camın sularını silip dışarıyı izlemekti en büyük keyfim. Sıcak odamda oturup manzaranın tadını çıkarmak, ya da biz öyle sanırdık. Aslında, keyfini çıkardığım şey hayallerdi. Ve bazen, o hayallerin suyunu çıkartırdım.

Kar tanelerine dönecek olursak… Aslında, bana kalsa hiç dönmem. Ama döneceğim, çünkü dönmek zorundayım. "Kendime benzetirim o yere yığılan ve rüzgarın etkisiyle hareket eden kar tanelerini." Ama aralarında kendi başına buyruk olan kar taneleri de vardı. Onlar da erir, bir kar tanesi olamazdı. Yere düşen milyonlarca kar tanesi vardı. Ayaklar altında ezilenler...

Çay içerken, kahve çekti canım. Az su, çokça kahve. Yapımı basitti ama acı olmuştu sanki. Acılarımın canı acır mı, diye düşündüm. Bir kazaya tanık olmuştum. Eskiden, çok eskiden. Nereden geldi aklıma? Bir araba çarptı bir adama, adam yıldızlara savruldu. Ama yıldızlar onu kabul etmedi, geri geldi karaya. Sonrasını bilmiyorum. Demiştim ya eskiden di, nereden geldi aklıma? Onu da hiç bilmiyorum.

Ben zaten neyi biliyorum ki? Mesela kendimi, kendim olmayı biliyor muyum? Neyse, kahvem soğuyor, sonrası çay. Müsadenizle...