Kaygan Zamanlar

Pencereden bakıyorum, gökyüzünün kızıllığına.  

Birazdan siyaha bürünecek, ben de o siyahın içinde kaybolacağım.  

Yorgun adımlarım, tempolu bir hikâyeye eşlik edecek.  

Korkularımla yüzleşip, kaygan zamanların içinden geçerek ilerleyeceğim.  

Her adımda biraz daha derine ineceğim, belki de kaybolacağım.

Oysa siyahın yerini aldığında mavi,  

Beni saracak bir başka evrenin kapılarını aralayacak.  

Karanlık, bir başlangıçtır bazen,  

Bazen de mavi bir umut, gökyüzünün derinliğinden.  

İçimde bir şeyler değişecek, bir şeyler uyanacak.  

Yaşanmamış bir hikâyenin içinde,  

Her şeyin anlamı kaybolacak ama ben yine de ilerleyeceğim.  

Çünkü her kayboluş, aslında bir keşif.  

Ve her keşif, sonunda bir gerçeği aydınlatacak.

Kurulan ve kırılan her nesne,  

Bir düşman olur kimilerine,  

Ama bazen, her kırılma, bir başlangıçtır.  

Bazen siyah, bazen maviye dönüşür,  

Ama her iki renk de birer yolculuktur.  

Siyah, karanlığın ve belirsizliğin içinde bir bekleyiş,  

Mavi ise umut, sonsuzluk ve dinginlik.  

Bazen siyahı tercih ederim,  

Çünkü karanlıkta, en derin düşünceler doğar.  

Bazen de maviye sarılırım,

Çünkü mavi, içimdeki huzuru ve özgürlüğü hatırlatır.

Ve ben, her iki renk arasında,  

Zamanın kaygan yüzeyinde yürüyen biriyim.  

Her adımda biraz daha kaybolurken,  

Bir o kadar da buluyorum kendimi.