Yol boyu düşündüm biraz. Yolun kısa olduğunu düşündüm ama uzun olmasını istedim. Günlerce, aylarca, hatta yıllarca yürümeyi hayal ettim. Kulağımda Edip Akbayram’dan "Aldırma" şarkısı çalıyordu. Alabildiğine yürümeyi düşündüm, bıkmadan, usanmadan.
Sonra yok olmayı düşündüm. Hiç doğmamış gibi, dünyayı hiç görmemiş gibi, yaşamamış gibi. İnsanları tanımamayı, onların pis oyunlarını görmemeyi düşündüm.
En son düşünmemeyi düşündüm. Dümdüz bir insan gibi yaşamayı. Her sabah işe gidip akşam eve dönmeyi. Üzüntüyü ya da neşeyi bir kenara bırakıp, her şeyi bir çöp kutusuna atmayı.
Ne de olsa düşünmeden verilen kararlar vardı. Ben düşünsem ne olacaktı ki? Bıraktım tüm düşünceleri ve eve gelmiştim artık. Kararımı vermiştim. Peki ne oldu biliyor musun? Kafamı yastığa koyduğumda yine düşündüm. Birileri düşünmediği için patlayan bombalar geldi aklıma. Gözlerimi kapadım ve bir anda ben de ölüydüm. Yorulmuştum zaten...
Ertesi gün hayat devam etti. Sanki dün hiç olmamış gibi. Ölenler öldü, unutanlar unuttu, unutamayanlar da unutmuş gibi yaptı. Ne de olsa hayat devam ediyordu...
Düşünmek yorar adamı dedim yazının başında ama sona gelince düşünmeden edemedim.
YanıtlaSilDediğiniz gibi hayat devam ediyor.. yeni acılar yeni umutlar ve mutluluklar gibi dibi gelmeyen düşünceler olacak.. 🐞
Hayatın gidişatı bunları getirmemeli ve maalesef ki biz dusuncelerimizden hiç bir zaman siyrilamayacagiz.
SilBazen üzülmek dışında hiçbir şey yapamıyor olmanın çaresizliğine gömülüyor insan. Düşünmemeyi başaramadığı gibi.
YanıtlaSilBizler insan olarak bazılarının düşünmediği şeyleri düşündüğümuz için üzüntü her zaman var olur.
SilBazen bende kendime diyorum. Ne düşünüyorsun? İşe git, eve gel yaşa gitsin. Ama olmuyor. Illa düşünüyor, sorguluyor insan.
YanıtlaSilSorgulamazsak kabullenmiş oluruz ve bu kabullenebilecek bir şey değil maalesef.
SilYorulma sen düşün hep düşündüklerini her zaman aktar bu satırlara... Seni bulup okuyanlarda muhakkak düşünecekler bu yazılara... hep ol sen....
YanıtlaSilBir gece iş çıkışında kafamda deli sorular ile eve giderken. O gece çok farklıydı. Kulaklık kulağımda dış dünyadan bağımsız. Sokak lambaları sadece benim için var orda. Ben o soğuk içime işlerken ki titremem ve yalnızlığın keyfini cikarmam. Aslında gerçekten yol çok kısaydı. 3-4 dakikalık yolu 25 dakikaya çıkardım. Eve gitmek istemiyor hatta o şekilde saatlerce yürümek istiyordum. Her şey silindi aklımdan bir ara. Eve girip yatağıma uzandigimda tüm dünya gerçekleri ile gözümün onundeydi. Artık vücudum uykusuzlugu çekiyordu ve gözlerim kendiliğinden kapaniverdi. Bir an hafif hissetmistim kendimi, şimdi ise dünya omuzlarımda
SilNe denir ki Eyyy Dost Dünya Omuz,larındaysa Söylenecek söz, kelam edilecek cümle, Yazacak satır kalmamış Mayısa... Yine,de derki Mayıs Arkadaşına Omuzlarında olsa dünya İçindekileri yaz demiş.....
SilYazmaz sam eğer o kafandaki sesleri durduramiyorum. Ama onlar gelmeden de yazamıyorum. :)
SilDüşünmeden geçirdiğimiz birgün bile yok sanırım 😔. Yürümek iyi geliyor gerçekten. Yürürken düşünceleri de yollara bırakıyorum kısım kısım. Durunca yeniden üşüşüyor düşünceler. Kalemine sağlık Uğur.
YanıtlaSilMaalesef. Yürümek ve sessizlik hep iyi gelmiştir bana ki unutmamamız daima hatirlamamiz gereken şeyler de var.
SilDüşünmek, sorgulamak insana özgü. Düşündükçe, sorguladıkça sorumluluğumuzun da arttığını hissediyoruz. Düşünemediğimiz zaman bir kısır döngünün içindeyiz. Zaman duruyor, dünya duruyor adeta. Kendini, zorlayarak yorulmamak için düşünmeyenler de bir nevi bitkisel hayat yaşamıyorlar mı? Oysa daha sonraki zaman diliminde kendilerini daha yorgun hissediyorlar, uyum sağlayamıyorlar.
YanıtlaSilBen de bir nevi onu istiyordum. Bitkisel bir hayatta ömrümün geri kalanını tamamlamak. Bencilce bir düşünce ama öylece ölümü beklemek. Yapamadım ve yapamıyorum. Kafamı ne tarafa cevirsem bu dünya beni dusundurmekten başka hiç bir şey yapmıyor.
Sil