Mahkum Olduk Yanmaya

Olağanüstü haller sonrası, ne yapacağımızı unuttuk,

Yağmurlu bir akşamda, üşürsün, yalnızca orada kal.

Göğün gri, yeryüzü kararmış,

Bilinmezliğe doğru bir adım,

Ve geriye dönüşsüz bir uzaklık.

Sigaranın külünde, zehirli dumanla sararmış bir an,

Sonsuz döngünün ortasında,

Zaman bile yavaşlar, durur bir süre.

Dünya, durmaksızın dönerken,

İnsanlar gibi, bizler gibi,

Sonunda yanmaya, sonrasında ise durmaya mahkum olacağımızı bilerek.

Bir araya gelip ayrıldık,

Zamanın içinde kaybolmuş iki ruh gibi,

Her adımda, her solukta biraz daha uzaklaştık.

Ve içimizde kaybolan, o görünmeyen şey,

Hangi yolda kaybolduğumuzu unutturuyor.

Bir zamanlar, gökyüzüne bakan gözlerimiz,

Şimdi yalnızca karanlıkta buluyor kendini,

Her düşünce, her an,

Bize ne kadar uzak olduğumuzu hatırlatıyor,

Ve bir gün her şeyin bitip gideceğini.