Korkularımla Yüzleştim, Kaçmadan

Korkuyordum gerçeklerden, evet, kaçıyordum,

Ama bir yandan da gerçeğin kalbindeydim.

“Nereye gider insan, kendinden kaçarken?”

Diye sordum sessizce, gözlerimi gerçeğe diktim.

Ağlamak çare değil, oturmuşsun öylece,

Kalk hadi, güneş ol, ışık getir karanlığa.

Dünya ağlıyor, duy sesini, gör feryadını,

Öyleyse bir el uzat, umut iste insanlıktan.

Korkularımı şiirlerin satırlarına sakladım,

O defteri yaktım, küllerine bile bakmadım.

Sandım ki biter her şey, ruhum özgür kalır,

Ama hayat, enseme bir tokatla uyandırdı.

Asıl olan sevgiydi, içten bir sevmekti,

Kaybolmuş kalplerle dünyayı sarmaktı.

Dertlerin içinden geçerken korkuyla yüzleşmek,

Kaçışı bırakıp geleceği umutla aydınlatmaktı.

Korkular bir gölge gibi peşimde gezinse de,

Karanlığı delen bir yıldız olmaya inandım.

Düştüğüm her yerden kalkmayı öğrendim,

Gerçeği kabul ettim ve kendi ışığımı yaktım.