Bisikletime Ne Oldu?

İki tekerlek bir tutkudur, özgürlüktür, yeryüzünde uçmaktır. Hiçbir şey bu deneyimin yerini tutamaz. Motorlu ya da motorsuz, insan bu keyiften kolay kolay bıkmaz. Ben de bir iki tekerlek tutkunu olarak bisikleti daha çok severim. Bana göre daha masumdur, ya da eskiden öyle zannederdim.

Çocukluğum Bartın'ın merkez köylerinden birinde, dedemlerin yanında geçti. Ailem İstanbul’da çalışırken ben köyde hayatın tadını çıkarıyordum. O zamanlar bir "çetem" vardı, çocukluk arkadaşlarımla birlikte zaman geçirirdik. Dünya o zamanlar daha farklıydı. Çoğunu pek hatırlamasam da tahtadan arabamı unutamam. Tekerlekleri de, oturduğumuz yeri de tahtadandı. Yön kabiliyeti yoktu ama evimizin önündeki eğimli yolda kendimizi bırakır, çimenlerin üstünde hızla ilerlemeye çalışırdık. Babam bana büyük bir oyuncak kamyon aldığında tahtadan arabamı bir kenara koydum. Belki dedemi bu hareketimle üzmüşümdür ama kamyon kırılınca tahtadan arabayı tekrar kullanmaya başladım.

Sonra büyüdüm ve okula başladım. İlkokulun bir yılını köyde okuduktan sonra İstanbul’a ailemin yanına taşındım. O zaman tam olarak ne zaman hatırlamıyorum ama babam bana dört tekerlekli bir bisiklet almıştı. Önce desteklerle kullanmaya başladım. Bir gün babam destek tekerleklerini çıkardı ve beni iki tekerlekle sürmeye zorladı. İlk başta korksam da birkaç denemeden sonra bisikleti dengede tutmayı başardım. O an içimde bir kıvılcım çaktı. Bisiklet benim için artık bir tutku olmuştu. Her gün bisiklete biniyordum. Ancak yazları köyde olduğum için bir süre bisiklete hasret kaldım. Yine de içimdeki bu heves hiç dinmedi.

Lise çağına geldiğimde, ortaokuldan mezun olur olmaz kendime bir bisiklet aldım. O yaz, hayatımın en güzel dönemlerinden biriydi. Arkadaşlarımla bisikletlere binip uzak yerlere gider, yeni açılan internet kafelere takılırdık. Bazen yalnız kalırdım; o zaman da ananemlere gitmek için bisikletime biner, çam ağaçlarının arasından geçen orman yolunda keyifle pedal çevirirdim. Orası huzurun başka bir tanımıydı benim için.

Lise boyunca bisiklet benim hem eğlencem hem de ulaşım aracım oldu. Karda yol açmak, köpeklerden kaçmak, bisikleti omuzlayıp yola devam etmek... Ne yaşarsam yaşayayım bisiklete binmekten hiç bıkmadım. Ancak hayatın her güzel şeyi gibi, bisiklet tutkum da bir noktada duraklamak zorunda kaldı.

Liseden sonra üniversiteye başladım ama tamamlayamadım. Hayatta bir şeyler yapmak gerektiğini hissettiğim bir dönemde çalışmaya karar verdim. İlk işime girdiğimde, iş yerine bisikletle gitmeyi tercih ettim. Ancak bu tercih, benim için tatsız bir sona dönüştü. Bir gün, iş yerine giderken yolda yürüyen bir adam aniden dirseğini açtı ve bisikletimin dengesini bozdu. Düştüm ve kaval kemiğimi parçaladım. Ağrılı bir ameliyat süreci ve uzun bir iyileşme dönemi geçirdim.

Tüm bu zorluklara rağmen bisiklete olan sevgim hiç azalmadı. Dün, yeğenimin bisikletini görünce birkaç tur atıp eski günleri yad ettim. Ancak kendi bisikletlerimin akıbeti pek parlak olmadı. İlk bisikletim hatıralarımda kaybolup giderken, lise yıllarımda kullandığım bisiklet çalındı. Bir gün eve yakın bir yerde, eski bir garaja bırakmıştım. Ertesi gün baktığımda yerinde yoktu.

Bu hikayemi neden mi paylaştım? Belki de bir dostuma verdiğim sözden dolayı. Burada anlatamadığım birçok anı var ama bisikletin hayatımdaki yerini bu kadarıyla anlatabildiğimi umuyorum. Hepinize keyifli günler diliyorum. 😊