İçimdeki Fırtına

İnsanlar neden böyle? Neden anlamak bu kadar zor? Seni anlıyorum, gerçekten anlıyorum. Peki ya sen, neden beni anlamıyorsun? Her seferinde senin üzülmemen için ben mi üzüleceğim? Ne istiyorsun? Oturayım, sessizce bu anlamsız hayatı kabul mü edeyim?

Anlamıyorum, daha doğrusu anlayamıyorum. Bencillik böyle bir şey mi? Yeter artık! Bir gün çekip gideceğim ve o an, belki "Gitme" bile diyemeyeceksin. Çünkü o kelimeler, o kapıyı arkamdan kapatırken boğazında düğümlenecek.

İnsan böyle üzerine gelinir mi? Yük mü oluyorum sana? Öyleyse söyle, gerekirse hayatınızdan da bu dünyadan da giderim. Hiç sorun değil. Ama bil istiyorum, şu an içimde neler olduğunu hiç bilmiyorsun.

Biliyor musun, en kötüsü sabaha kadar gözyaşları içinde boşluğa bakacağım. Sabah olunca ise hiçbir şey olmamış gibi davranacağım. Yüzümdeki yaşları görme, içime akanları zaten hiç görmedin.

Çocukken bile yaşattığın acıları kimse yaşatmadı bana. Başkaları yüzünden hıçkıra hıçkıra ağlamadım, ama sen... Sen bunu defalarca yaptın. Madem işin yok benimle, neden hâlâ buradayım? Eğer gerçekten istiyorsan, çekip giderim. Ama bu kez arkamdan kimseyi göndermeye kalkma.

Eğer o kelimeyi söylersen, gerisini bana bırak. Karışma...