Benim Hayatım

"Aşk insanlığa verilen en ağır cezadır. Bak bende, bende senin gibi aşk acısı çekiyorum. Bende birinden hoşlanıyorum." dedi ve sustu. Bende sustum, karanlığa gömüldüm. Sonra gecem sabah, sabahım ise gecem oldu. Günler haftalar yıllar geçti. Unutmamaya yemin etmiş gibiydim ben sadece ama hep sustum. Hayalini yaşadım, hayaliyle oldum. hayaliyle öldüm. Oysa hep bir umudum olmuştu. Bekledim o yüzden yıllarca. Taki umutlarım bir bir bitene ben bitene denk.

Yıllar yıllar öncesinden başlayan bir masaldı. Sadece masal. Başı belli sonu belli olmayan bir masal. Sonu gelmemiş aklı karışmış bir masal. İlk başlarda çocuk kızı bir anlık dahi olsa görmek için her şeyi yapar. Sesini duymak için herkesi sustururdu. O konuştuğunda depremler olur, baktığında ise yangınlar çıkardı. Masal ya bu kız bunu hiç bilmezdi. Taki o ana kadar. O an tüm umutların yıkıldığı an. Yaşamın bittiği bitkisel hayata geçiş anı. Masal bu ya biri üzgün biri mutlu. Olsun... Belki geç kalınmışlıkla verilen bir ceza. Olsun... Ve tren ne zaman gitti hiç bilmiyorum...

Neyse. Şimdi kırık dökük bir hayalin içinden dünyayı izliyorum. Dünyadan ise kendimi çoktan kazımışım geri gitmeye çalışıyorum. Yaralarım iyileşir gibi ama iyileşecek gibi de değil. Sorun değil beni ben yapanda onlar bunu biliyorum. Acı çekmiyorum artık. Kanamıyorum mesela. Ağlamıyorum artık her gece. Geceleri artık uyuyabiliyorum mesela. Ama yüreğimde hala tek kişiyim ben hala. Sığınmışım oradaki yalnızlık meydanına. Tek başıma devlet yönetir olmuşum. İşte bakın yalnızlık meydanının kapılarını burada açtım. Dostlar ziyaretime geliyor arada. Bazen doluyor taşıyor ama geceleri hala tek kalıyorum...

KEYİFLİ GÜNLER GÖRMENİZ DİLEĞİ İLE...