Ölüm Görüşü

Bir resim tablosuna bakar gözlerim bugün.

Belki mutluyum ya da huzurlu, neye göre bilmiyorum.

Yıldızlar ise daha bir canlıydı dün akşam, ama ne fayda? Hiçbir fikrim yok.

Bir yalnızlık kuyusu, en kalabalık şehirlerin gürültüsü bile etkilemez burayı.

İnsanlar mı? Aynı.

Boş kafa, bir şekilde yaşamaya devam.

Belki ben de bir boş kafayım.

Bilemiyorum!

Sorun belki de o bilmemek ve görmemek değil mi zaten?

Bir zamanlar hayal kurar, peşine düşeceğimiz zamanı beklerdik.

Ya bekledik, ya da buralardan hiç geçmedi.

Bilmiyorum işte!

Bilemiyorum ne yapacağımı ve nasıl yaşayacağımı.

Hayatı şarkılarla eşlik etmeyi öğrendik.

Şimdi elimizden başka bir şey gelmez oldu.

Hep böyle devam, ya devam ötesi.

Ya da en gerçek olan ölüm görüşü.

Hepsi aynı şekilde bitmiyor mu zaten?

Hepsi bir son değil mi?