Makineleşmiş İnsan

Cevapsız sorularım, zihnimin derinliklerinde yankılanıyor.

Gülmek buysa; neden hâlâ aç uyuyan insanlar var?

Derin bir kuyuya hapsolmuş insan toplumu,

Karalar bağlamış bir dünyada sefalet yaşayanlar var.

Makineleşmiş kalabalıkların tam merkezindeyim.

Kulakları tıkalı, sürekli uykuda bir yığın.

Sarhoş bir bedenin gelgitlerinde savrulan,

Saklı düşlerde kaybolmuş hayatlardan geriye ne kalır?

Aç kalmış bir gezegende, hâlâ doymayan insanlar var.

Ve dönüyor dünya, bir döngü içinde,

Zamanın çarklarına sıkışmış yaşamlar.

Göz göze gelmeden, hiç tanışmadan,

Yok olup gidiyor umut, un ufak oluyor yarınlar.

Gökyüzü gri, yıldızlar bile küsmüş sanki,

Karanlık, ışığı boğuyor tüm şiddetiyle.

Sesler yankılanıyor boş sokaklarda,

Kimse dinlemiyor; herkes kendi sessizliğinde kaybolmuş.

Peki ya biz? Biz neredeyiz bu tabloda?

Duyuyor muyuz kalbimizin sesini hâlâ?

Bir yol bulabilir miyiz bu sessizlikte,

Yoksa unutulup gider miyiz diğerleri gibi?

Açlık büyüyor; yalnızca mideyi değil, ruhları da sarıyor.

Birer birer kayboluyor insanlık; bir gölgeye dönüşüyor.

Ama belki de hâlâ umut vardır bir yerlerde,

Bir kıvılcım, tüm karanlığı aydınlatacak bir ışık.