Bisikletime Ne Oldu?

İki tekerlek bir tutkudur, özgürlüktür, uçmaktır yer yüzünde. Hiç bir şey yerini tutamaz bu deneyimin. İster motorlu ister motorsuz hiç bıkmaz insan. Ben de bir iki tekerlek tutkunuyum. Bisikleti daha çok severim diğerine göre çünkü daha masumdur. Ya da ben öyle zannederdim.



Çocukluğum Bartın'ın Merkez köylerinden birinde, dedemlerin yanında geçti. Ailem İstanbul'da çalışır ben köyde günümü gün ederdim. Çetem vardı o zaman çocukluk arkadaşlarımla ki o zaman dünya daha farklıydı. Pek hatırlamasam da çoğunu hatırlarım çocukluğumun. Mesela tahtadan arabamı hatırlarım. Tekerlekler tahta, oturduğumuz yer tahta. Yön kabiliyeti yok zaten ki bizim evin önü biraz eğimli hız yapamıyorsun zaten çimenden yavaş gidiyor. Bırakırdık tepeden kendimizi çetemle beraber. Sonra babam oyuncak büyük bir kamyon almış bana. Şimdi görsem belki küçük gelir ama o zaman işte devasa bir şey. Sığmıyor dünyaya öyle düşünün. Tahta arabayı kenara itip ona binmeye başladım. (Yazıyı yazarken aklıma geldi de dedemi üzmüştüm belki o hareketle. Onun yaptığı bir şeyi kenara itmiştim. Ama atmadım ya sonra yine kullandım kamyon kırılınca.) seneler seneler kovaladı derken okula gitmeye başladım. İlk okula köyde gittim bir sene sonra İstanbul'a ailemin yanına. Tam ne zaman hatırlamıyorum ama babam bisiklet almış bana. Yine devasa. :) Öğretiyorlar bana dört tekerlekli. O şekilde sürerken babam bir gün çıkarıverdi destekleri. Aha dedim sıçtık. Ama öyle olmadı iki itmeyle düşme tehlikesiyle başladım bisiklete. İlk tek başıma sürdüğümde kıvılcımı hissettim zaten. Ben deliler gibi bisiklet sürmeye başladım. Her gün ama her gün. Artık sığamadık tabi ki o bisiklete de. Birde her yaz köyde olduğum için es geçtim onuda ama hala vardı ya içimde bisiklete binme isteği. Ne kadar istesem de almadılar bana.

Çocukluğum böyle geçmiş gelmişim lise çağına. Bir bisiklet aldım kendime. Daha ortaokuldan yeni mezun oldum yaz tatilindeyim. Tatilin tadını çıkartıyorum. O zamanların duygusunu hiç bir şekilde anlatamam size. Mesela kaçardık başka yerlere. Hatta bisikletlerle internet kafeye giderdik o zamanlar yeni açılmıştı. :) 5-6 kişiyiz hiç değişmedi zaten çocukluğumdan beri hep aynı kişiler. Ama ben tek kalırdım bazen kimse gelmek istemezdi. Ananemlere giderdim yirmi dakika sürüyordu o zamanlar. Yolum çamların arasındaydı bildiğiniz orman yolu. Hani sevdiğin bir şeyi sindire sindire yapmak lafı vardır ya işte bende sindire sindire gidiyordum o yolda, etrafa baka baka keyfini çıkartıyordum her geçişimde oradan. Bir gün hiç unutmam bir sinek musallat oldu bana. Orman yolunun başındayım daha biraz dinlenmek için oturmuştum. Sinek gelince kalktım yol almaya başladım. Peşimden geliyor birde sonra baktım başımın etrafında dönmeye başladı. Elimle itiyorum olmuyor gitmiyor mübarek sinek. Pedallara asılıyorum hızlanıyorum ama yok hala başımın etrafında dönmeye devam ediyor. Aniden frene bastım durdum baktım sinek hala döne döne hızlı bir şekilde ilerlemeye devam etti. :)  Lise dönemi hep böyle geçti her gün yaz kış demeden bisiklet üzerinde. Hem eğlencesine hem ulaşım aracı olarak. Bir gün kar yağmış mesela yerde yirmi santimetre kar var. Çıkardım bisikleti karda yol açmaya. O bambaşka bir şeydi. İşte bulutların üzerinde uçmak böyle bir şeydi. Bisiklette az köpekten kaçmadım. Yolda da kaldım sırtlandım öyle devam ettim. ama hiç bıkmadım.

Oysa her güzel şeyin kötü sonları da varmış bunu anladım. Artık lise bitmiş üniversite bitememiş falan derken çalışmam gerektiğe karar verdim. Kendimi işe yaramaz bir insan olarak görmekten bıkmıştım. Koyuldum iş aramaya. İlk girdiğim fabrikada ise işe başladım. Eve ne çok uzak ne de çok yakın yürüme bile gidilir ama uzun sürüyor. Bisikletle de gitsem otobüsle de gitsem aynı zamanda varıyorum iş yerine. Bisikleti tercih ettim. Bir akrabamdan aldım bisikletini. Bir buçuk ayımın son günü. 2013'ün Eylül ayında. Doğum günümden tam beş gün sonra. İşe gitmek için bisikleti çıkardım ve yola koyuldum. iki dakikalık bir mesafem vardı iş yerine bende zaten normal seyrimde ilerliyordum. Yürüme hızından biraz daha hızlı sadece. "Yolda" yürüyen bir adamın yanından geçerken "dirseğini ani bir şekilde açması ile direksiyona değmesi benim dengemi kaybedip düşmeme sebep oldu. Bu güne kadar bisikletten düşmeyen ben kaval kemiğimi parçaladım. Ambulans, hastane, ameliyat zor ve ağrılı süreçti.

Bu çekmiş olduğum ağrılara rağmen ne zaman bisiklet görsem hemen binmek isterim. Dün yeğenim bizdeydi bisikletiyle gelmiş. İndim aşağıya bir kaç tur attım sonra tekrar geri çıktım.. :) Düştüğüm bisiklette başkasınındı sağında solunda bir şey göremedim onu teslim ettim. Peki benim kendi bisikletlerime ne oldu? Küçük olanı hatırlamıyorum. Anneme sordum o da hatırlamıyor. Ama lisede kullandığım bisikletin sonu hazindi.

Bisiklet beni çok yolda bırakmıştı. Bir gün yine aynı şekilde ama daha farklı zincir dağıldı. Eve de az kalmıştı ama boşken bile bir adım atacak dermanım yokken bir de bisiklet vardı. Eski bir evin garaj niyetine yapılmış ama zemini toprak kaplanmış olan bir bölümü vardı. Oranın içine kenara doğru dayadım. Dışarıdan baktığımda hiç bir şey belli olmuyordu. Görev tamamdı. Ertesi gün geri gittiğimde bisiklet yerinde yoktu. Alan her kimse Allah razı olsun dedim. :)

Böyle ilginç ve garip olmayan bir hikayemi sizlerle paylaşmak istedim. Neden yaptım diye soracak olursak bir dostuma verdiğim söz diyeyim. Unuttuğum bir çok hadise var bu hikayeye yer veremediğim. Pek bir olaylar olaylar zincirine varamasak da yaklaştık sanırım. Hepinize keyifli günler diliyorum...