Lagara Lugara

Merhabalar değerli dostlarım. Bu gece birazda olsa kasvetin ağırlığından kurtuldum. Sinirlerim yıpranmış, sağa sola sövmek istesem de içimde bilinmeyen bir mutluluk var. Bu duygularla yazıyorum bu yazıyı.

Paydos ederken bugün olanları başa sardım bir daha düşündüm. Öfkeyle baş edemeyen hemen parlayan insanlar vardı. Arkadan dedikodu yapıp kuyu kazanlar vardı. İşe girdiğim ilk günden beri benim yanımda olan beni kollayan, kaçıp gitmememe vesile olan abilerimde vardı. Herkesten uzak durmaya çalışsam da bana sürekli samimi davranıp aslında nefretini gözünden okuduğum insan hep vardı. Umurumda mı? Değil tabi ki niye öyle insanların kafamı ağrıtmasına izin vereyim. Bu aptallıktan başka bir şey değil. Neyse ben sizi daha fazla bu iş muhabbeti ile boğmak istemiyorum. Bir müzik açalım dinlerken devam edelim.

Bir yazı yayınlarken aklımda milyonlarca sorular oluyor. Acaba beğenilir mi? Yayınlamasam mı? Çok mu kötü oldu acaba? İlk başlarda böyle bir kaygılarım yoktu. Zaten ilk başta okuyucum da yoktu. Şimdi mesela 51 takip edenim var ve biraz sorumluluk yüklü omuzlarımda. Her zaman da belirttiğim gibi blog maceramın en başlarında okunsun diye bir hevesim yoktu. Sadece ben buraya kaydedeyim. Olur ya belki bir gün bir kaç kişi okur. Olmadı çocuklarım okur (50 sene sonra :D).

Ben bu tip düşünceler içindeyken bir gün paylaşma kararı verdim ve bir yazımı google+ topluluklarında paylaştım. Bir kaç yorum aldım (Düşünsene biri benim yazdığımı beğeniyor. Nasıl bir duygu bu. Nasıl bir şey. Ben yaptım ve benim yaptığım bir iş beğeniliyor. Hem de hiç tanımadığım yüzünü görmediğim bir kişi tarafından.). Bende bu topluluklardan ilgimi çeken yayınları okumaya ve ilginç konularda dilimin döndüğü aklımın yettiği kadarı ile yorumlamaya başladım. Takip ettiklerim oldu bir sonraki ve bir sonraki yazısı için. Takip edip bir sonraki yazılarını beğenmediğim için çıktığımda oldu takipten. Yazılarım okunsun gibi bir niyetim yoktu aslında ama durum böyle olunca neredeyse bütün sosyal medya sitelerinden hesaplar açtım (hiç birini kullanmadım). Çoğu yerde paylaştım aman aman tıklanma olmasa da benim için büyük sayılara ulaştı diyebilirim. Sonrasında sıkıldım artık paylaşmaktan. Şimdi çok az bir paylaşım yapıyorum ve tıklanma oranı 4/3 geriledi diyebilirim. Önemli değil ben bana gelen yorumlardan hep memnunum. Hepiniz mükemmelsiniz. Şimdi en başa dönüyorum. Şu an korkusuzca yayınlıyorum yayınlarımı. Çünkü 1 kişi bile beğense o şiiri yada yazıyı o bana yeter. Aslında bir de kendimiz içinde yazıyoruz. Kafamız dağılıyor o iş yerinin stresinden uzaklaşıp, dünyanın adaletsizliğini azda olsa görmezden gelip, tüm bencilliklerden sıyrılmış bir şekilde. 

Bir kaç konu var aslında canımı sıkan. Çok büyük olmasa da bu konu canımı sıkıyor. Sizinle alakası yok kesinlikle :). Mesela bilgisayarımda bir taraftan müzik dinlerken diğer taraftan yazı yazamıyorum. Donup duruyor kahrolası gevur yapımı. :) Zaman zaman sinirlerimin gerildiğini hissetsem de yatıştırıyorum kendimi. Klavye zaten tir tir titriyor anlatamam.. :)  Diğer bir konu ise telefonum.(Herhalde sorun kalmadı gibi. Ama 1 ay sonra hiç bir sorun kalmayacak.) Takip ettiğim o şahane insanların yazılarını şiirlerini okuyor bazen de okuyamıyorum. Okuduklarımı yorum yazıyorum bazende yazamıyorum. Bunun sebebi telefonun ani kapanmaları (Batarya aldım daha yeni sorun olmaz daha sanırım). Yazıyı okuyorum beğeniyorum. Yorum yazıyorum artık son kelime ve telefon kapanıyor. :) Bende son zamanlar yorum atmamayı tercih ettim. Eve geldiğimde de bilgisayarın yavaşlığı itici geldiği için de açmıyorum. İşte bazı akşamlar sabahtan çok ilgimi çeken ve yorum yapmalıyım dediğim yazılara hemen giriyorum ve yorumumu bırakıyorum. Lütfen yorum yapmadıklarım yanlış anlamasın. Yazının daha gerisinde de belirttiğim gibi dilim döndüğünce ve aklım yettiğince. Duygularını bir türlü karşı tarafa geçiremeyen genç bir kardeşinizim ben. 

Peki en alıcı noktaya gelelim. Ben yalnızlık meydanı altında şiirlerimi paylaşıyorum, yazılarımı yazıyorum. Hiç merak eden oldu mu? Bu "Yalnızlık Meydanı" neyin nesi diye. Bulutsuzluk Özlemi'nin  Karanlık ve Soğuk adlı bir parçasının içinden geçen bir mekan adı.  

Yalnızlık meydanında arkadaş konuşmalar

Salepçiler, kokoreççiler.

Hiç üşümez bu insanlar....

...

Çok sevdiğim şarkılardan sadece bir tanesi. Duygulanırım dinlerken. Beni çok etkilemiştir. İlk dinlediğimde hatırlıyorum bu söze başladığında tüylerim diken dikendi. 

Şimdi benimde merak ettiğim bir kaç şey var.  Sizlere sormak istiyorum;

Yazıların ve şiirlerin altındaki müzikleri dinliyor musunuz? Hoşunuza gidiyor mu ve paylaşmaya devam edeyim mi?

Yorumlarınıza verdiğim cevaplar sizce yeterli mi? Yada yorumlarınızı adam akıllı cevaplayabiliyor muyum? Eğer hayırsa kulaklarımı çekeceğim. :)

Sadece şiir mi paylaşayım yoksa ufak tefek bu şekilde yazılar paylaşarak konu dışına çıkayım mı?

Benden bir hikaye okumaya ne dersiniz peki? Olur mu benden bir hikaye yazarı? :)  

Sizin bana sormak istediğiniz sorular elbette vardır ( umarım). 

Hem sorularımın cevaplarını hem de sizin bana sormak istediğiniz soruları yorum olarak bildirirseniz sevinirim. Hepinize teşekkür ediyor. Vaktimi fazlasıyla aldın diyene de özürlerimi iletiyorum. Saçmalamaktan bir an önce vazgeçip lagara lugarayı kapatmak istiyorum. 

Hepinize keyifli günler. Saygılar.