Bulutların Üstündeki Karanlık - Ön söz - Başlangıç

Gece yürüyüşlerini oldukça seven bir adam. Bir gece her gece olduğu gibi sokakların karanlığa büründüğü bir saatte evin kapısından dışarı adımını attı. Havayı derin derin içine çekti gökyüzüne bakarak. Bahçe kapısından dışarı çıkıp karanlığa gömüldü. Rüzgarın hafiften saçlarını okşamasını hissediyor. Ağaçların bir oraya bir buraya doğru sallanırken dallarında kalan son yaprakları da uçurmasını izliyor. Rüzgarın gücünü hissediyor içinde. Havada yağacak gibi kara bulutlar başının üstünde o adamı izliyor.

Bir yıldırım sesi ile irkilen adam pişman oluyor evden çıktığına. Önce bir duruyor ve gideceği yöne bakıyor. Ani bir dönüş yapıyor ve öylece yerinde kalakalıyor gördüğü karşısında. Bir çift göz. Sadece göz. Soğuk mavi ve parlak bir göz. Acı duyuyor önce. Sonra acının geldiği yere bakıyor ve gördüğü şey vücuduna saplanmış değişik oymalı bir bıçak. Ölümün geleceğini biliyordu fakat bu kadar erken olabileceğini tahmin etmiyordu adam. Hayatı burada artık son bulmuştu. Hiç bir şey fayda değildi. Dehşetle ölümün gözlerine o soğuk ve donuk gözlerine bakıyor kararan gözleriyle. Yere yığıldığında ise sadece karanlık...

Başlangıcı olan her şeyin bir sonu vardır diye düşündüm. Yani haliyle bir ortası da olması lazım. Giriş, gelişme ve sonuç olarak yaşamıyor muyuz hayatımızı? Doğduk, yaşıyoruz ve öleceğiz. Uzun zamandır bir fikir kafamda kök salmışken bende bir başlangıç yapayım dedim. Sonuçta başlangıç çizgisinden bir adım ileri attım. Bitiş çizgisine varır mıyım? Gelişmeyi atlarsak direk sonuca ulaşırız :).

Devamı kısa sürede gelecektir buna emin olabilirsiniz. Fakat ne zaman gelir bilmiyorum ama başlangıcın unutulmadan gelmesi dileği ile diyorum. Herkese keyifli günler diliyorum.