Yalnızlık Meydanı

Çatık kaslılar yine dolanıyorlar, gözlerinde kaybolan bir dünya var. Aptal aptal etrafına bakarken, yıldızlar düşer, ama o fark etmez. Meymenetsiz bir tipi de var, yalanlarla dolu her sözü sarhoş. Sarhoş sarhoş sarhoş dolanırken, gölgesine sarılır, hiçbir şey görmez. Herkesten çok bilir ama hiç bir bok bilmeyen, düşünmeden konuşur, ardında boş bir yankı. Aynada yansımasına bakarken, kendini bulamayan bir yabancı gibi. Aptal aptal bir oturuşu var, düşünceler içinde kaybolmuş, neyi var neyi yok. Yok yok yok yok sermayesi yok, ama her hareketi büyük bir iddia gibi. Parası çok, aklı yok, ama her şeyi bildiğini sanıyor. Son noktayı koy, ama kimse görmesin, çünkü o noktadan sonra hiçbir şey değişmez. Hadi bitirelim şu işi, her şey söndü, artık sadece sessizlik kaldı. Aptallar cehenneminde, her biri kendi kibrine yanıyor. Bir biz kaldık yanamayan, gözlerimizde hala umut, hala bir ışık.

  Sevgi, kasabanın sokaklarında her zamanki gibi yürüyordu. Günün erken saatleri, sokakları sakin kılmıştı. Hafif bir rüzgâr esiyor, yaprakları hışırdatıyordu. Ancak Sevgi’nin zihni, alışılmadık bir şekilde gergindi. İçinde açıklayamadığı bir huzursuzluk vardı. O sırada, sokakta ona doğru gelen orta yaşlı bir adamın yüzüne bir an için baktı. Tam o anda, zihninde bir ses yankılandı: "Bugün ona nasıl söyleyeceğim? Ya beni anlamazsa?" Sevgi, olduğu yerde durdu. Nefesi hızlanmış, kalbi deli gibi çarpmaya başlamıştı. “Bu neydi? Neler oluyor bana?” diye mırıldandı. Adam ona doğru yaklaşıp geçtiğinde, Sevgi istemsizce arkasına baktı. Ses hâlâ zihninde yankılanıyordu, ama kimse bir şey söylememişti. Sevgi, eliyle alnını ovuşturarak, kalbi sıkışır gibi hızlı adımlarla Toprak’ın yanına koştu. Toprak, her zamanki gibi çay bahçesinde, önünde bir kahve fincanıyla oturmuş, masanın çevresinde dolaşan kedileri izliyordu. Sevgi’nin panik içindeki hâlini görünce şaşkınlıkla yerinden doğruldu. ...

Bolu'da yaşanan Grand Kartal Otel yangını, hepimize derin bir acı yaşatmanın yanı sıra hayati bir soruyu da gündeme getirdi: İnsan hayatının güvenliği için ne kadar önlem alıyoruz? 237 kişinin konakladığı bir otelde çıkan yangında, 66 can kaybı ve 51 yaralı geride kaldı. Bu acı olay, ihmaller zincirinin ne denli yıkıcı sonuçlar doğurabileceğini bir kez daha gösteriyor. Yangının çıkış nedeninin restoran katındaki bir yangın olarak belirtilmesi, akıllara yangın güvenlik önlemlerinin yeterliliğini getiriyor. Bu denli büyük bir tesiste, etkili yangın söndürme sistemlerinin ve tahliye planlarının bulunmaması büyük bir ihmali işaret ediyor. Bolu’daki bu trajedi, yalnızca bir afet değil; insan eliyle şekillenmiş bir felakettir. Alınması gereken önlemlerin eksikliği, can kayıplarını artıran en önemli faktörlerden biri. Özellikle ahşap yapının yangının yayılmasında oynadığı rol, mimari yapıların güvenlik standartlarına uygunluğunu tartışmamız gerektiğini gösteriyor. Ayrıca, yangından sonra ...

  Griye çalan bir sabah Nemli, hüzün kokan bir hava Göz alabildiğine uzun yollar Ve sessizliği bozan Ara sıra bir karga sesi Herkes kendi içinde Bir yere yetişir gibi Ama hep geç kalmış gibi Kaldırımlarda adımlar Tükenmişlik izleri Çöpleri karıştıran eller Gözlerindeki yorgunluk Bir zamanlar belki umutla doluydu Şimdi sıradan, Tepkisiz Sigara dumanı Bir kahve kokusu Bir de iç çekişlerin yankısı Sorular dolanır zihinlerde Bu şehir hep böyle mi? Yoksa biz mi böyleyiz?

  Bir yıldız düştü gökyüzünden, Adını fısıldadı rüzgârın teninden. Ellerim boş, ama hayallerim dolu, Sevgilim, nerede saklı bu yolun sonu? Bir bahar sabahı uyandım düşümde, Adımların yankıydı sessiz çölümde. Sen miydin o, sonsuzluğun ışığı? Yoksa gökyüzüne işlenmiş bir sır mıydı? Hayallerim seni çizdi bir bulut gibi, Renkler kattı dünyama, saf ve diri. Gözlerin derin bir deniz, ufkumda mavi, Sevgilim, bir hayal misin yoksa ebedi? Geldiğin her rüya bir nefes gibi, Yalnızlık unutulur, kalır sevgi. Bir yıldız daha düşse, dileğim aynı, Sonsuza dek sen, hayallerim ve sevgilim aynı.

Sıcak bir gün doğumunda sen, yine aynı yerindesin; kalbimde ve zihnimde. Kimsenin görmediği, yalnızca senin görebildiğin ve hissedebildiğin yerde bekliyordum. Seni yaşatmak için yaşıyorum, sırf sen ölme diye. Biliyorum ki son nefesime dek hep benimsin, benimlesin. Güneş şimdi daha da kendini gösteriyor. Ben de hasretin öyle büyüdü ki. Aslında bir an önce yanına gelmek, kavuşmak istiyorum. Ama sen varsın içimde, seni yaşatmalıyım kendimde. Gün batımındaydık seninle ve derken güneşim battı, karanlığa bulandı hayatım. Ancak şunu unutmuştum; gecenin en karanlık anı, güneşin doğmaya en yakın olduğu andır. Yıllar geçse de her gün doğumunda bunu görüyorum. Sen benimsin, benimlesin.  Merhaba sevdiğim. Üzgünüm, seni daha fazla yaşatamadım ama artık sana kavuştum ve bu yüzden çok mutluyum. Beraber yaşayacağımız bir sonsuzluk var şimdi önümüzde. Beraber yaşayacağımız güzel günler var şimdi önümüzde. Merhaba sevdiğim. Sakın üzülme çünkü yanımdasın artık. Her zaman mutlu ol. Beraber yaşayacağım...