Susuyorum!
Uzaklaşmak için buralardan.
Gidiyorum öylesine sessiz ve bitik bir aydınlığa.
Kaybolmak belki amacım.
Kendimi sahiplenmek, olabilir mi?
Düşünüyorum!
Oysa hiç bir şey yoktur o içi boş kafam da.
Sadece karanlık ve onun kirli oyunları.
Oysa mecbur değilken bu hayata.
Sevmek için yaşamak, gerçek mi?
Aydınlığın ve karanlığın kesiştiği nokta.
Tam ortasında en bulanık hali.
Bir başka alem,
Başka bir şey.
Kendim gibi acımasız ama merhametli.
Anlatamıyorum bir şeyleri sustuğum için.
Oysa konuşmak gerekli, en göğe haykırmak.
Anlatamıyorum kendimi en savunmasız olduğum halde bile.
Oymalı bir tahta hislerim oluyor biraz tozlu ama hoş!
İnsanlar görüyorum birbirinden bağımsız
Sesleri kulaklarım da sanki aynı düşünceler ama akılsız.
Bir şey var içlerinde.
Bir varlık.
En içlerinde en derinde.
Karanlıktan da karanlık bir ateş gibi kalpleri yakar.
Masum olan sayesinde.
Sevmek için yaşatacak bir kadın çıkar karşına belki. Iste o zaman gerçekliği tecrübe ederek sorgulayabilir insan.
YanıtlaSilÇıktığı gibi ortadan kayboldu zaten. :) Çok eski muhabbetler kurcalamaya gelmez.
SilNe kadar derin yazmışsınız ilk kez okuyorum yazınızı. Gerçekten defalarca okunmalı. Kaleminize sağlık. Oysa konuşmak gerekli. Sevgiler.
YanıtlaSilbu yorumunuz için çok teşekkür ederim. Beni çok mutlu ettiniz. Diğer yazılarıma da göz atmayı unutmayın sakın. :)
Sil